Het Pieterpad

Alles over het Pieterpad is te vinden op de Startpagina Pieterpad

De onderstaande tekst is een bijdrage van onszelf aan John Hermarij’s Pieterpad Planner (de eerste site over het Pieterpad):

Ervaringen : Millingen – Groesbeek (20 km)
In de uitgestrekte bossen tussen Groesbeek en het ‘Wylerbergmeer’ passeerden we een pad waar we twee mensen (een man en een vrouw van rond de 60 jaar, schatten we) gebogen zagen staan over -naar we dachten- een struik. Toen we verder wilden lopen, riepen ze naar ons of we misschien een schaar of een mes bij ons hadden. Toen we naar de mensen toeliepen, zagen we dat ze niet bij een struik stonden, maar bij een langharige hond die blijkbaar in een losliggend stuk prikkeldraad terecht was gekomen en werkelijk volledig daarin verstrikt was geraakt. Zo erg dat hij geen kant meer op kon en vreselijk om te zien. De twee mensen die ons hadden aangesproken wilden de hond meenemen naar hun auto om hem naar een dierenarts te brengen. Het probleem was echter dat de hond niet zelf kon lopen en dat het ook niet mogelijk was om hem te dragen. Door het prikkeldraad was dat te pijnlijk voor hem. Overigens was de hond bepaald niet agressief (wat niet zo verwonderlijk geweest zou zijn in zijn situatie): hetzij omdat het een meer dan buitengewoon vriendelijk dier was, hetzij omdat hij al te uitgeput was om agressief te zijn. De man was op weg geweest naar zijn auto, waar hij een tangetje had liggen, maar had, omdat hij niet zo goed bekend was daar, de auto niet snel terug kunnen vinden. Hij was onverrichterzake teruggegaan. Ook al omdat hij zijn vrouw niet te lang alleen durfde te laten. Wij hadden een klein zakmesje. Beetje bij beetje probeerden we de prikkeldraad van en uit de hond te halen. De man ondernam een nieuwe poging zijn auto te vinden en intussen kwam er een andere familie langs (moeder, vader, twee dochters) ook Pieterpadlopers en ook met een zakmes en een stuk touw dat we aan de halsband van de hond konden vastmaken om te voorkomen dat hij toch ineens weg zou lopen.

Uiteindelijk hadden we het draad zover verwijderd dat de hond met ons mee kon strompelen, wat hij zonder enig protest ook deed. De andere familie was intussen verder gelopen, wij wachtten nog steeds op de terugkeer van de man. Toen dit te lang ging duren, spraken we af dat ikzelf met mijn jongste zoon Sem de man zou gaan zoeken of een huis van waaruit we zouden kunnen bellen. Oudste zoon Polle bleef bij de mevrouw. Al na een minuut of vijf kwamen we bij een boerderij, aangebeld, geroepen, niemand thuis. Tot we ineens werden toegesproken van hoog boven ons: een schilder aan het werk. Probleem uitgelegd, maar de schilder kon ook niet het huis in om te bellen. Wel bleken we in de schuur te kunnen. Naar gereedschap gezocht en met groot materieel terug naar de hond. De schilder ging het draad nu echt serieus te lijf en de hond kon na een tijdje redelijk goed meelopen. Vervolgens in optocht naar de boerderij: 5 mensen met 1 hond. Toen we terug kwamen bij de boerderij kwamen de bewoners net thuis. Onmiddellijk de dierenambulance gebeld. Maar we misten nog iemand: de man was nog steeds niet terug. Ik weer terug het bos in, gelukkig vrijwel meteen vond ik hem terug. Hij was weer verdwaald, had weer zijn auto niet kunnen vinden en kon ons uiteraard ook niet terugvinden op de plaats waar hij ons had achtergelaten. Samen met de man terug naar de boerderij gelopen. Eind goed al goed waarschijnlijk.

Na bedankjes over en weer, zijn we weer verder gelopen. Een paar kilometer verderop kwamen we bij pannekoekenhuis ‘De Duivelsberg’, waar ook de familie met de twee dochters weer zat. ‘Hoe is het afgelopen met het hondje?’. Wij dachten dat hij het uiteindelijk wel zou redden. Zeker zijn we niet overigens. Mocht een van de mensen die er bij geweest zijn dit verhaal lezen en weten hoe het verder is gegaan, dan zouden we heel blij zijn om dat te horen. Overigens gaat de eer naar de man en de vrouw die de hond hadden gevonden en al een uur met hem bezig waren voordat wij er aan kwamen.

Meer over bovengenoemde etappe:

• zeer bosrijk

Interessant:

• bij Groesbeek:
  – het Bevrijdingsmuseum
  – het Canadese oorlogskerkhof en
  – het traject van de Zevenheuvelenloop
• de overtocht (Rijn) bij Millingen en
• de steenfabriek aan de overkant
• de viskraam van de buitengewoon hartelijke en spraakzame heer Koelewijn (broer van zanger Peter) en zijn vrouw langs de kade bij Tolkamer. We hebben er enorm gelachen. Ook de koffie is voortreffelijk en als hij nog niet klaar is, is hij zo gezet.

Need more information in english: marlaine@home.nl

© Ton & Polle de Maagt 1997-2011

Last updated on the 12th of February 2011